یک روز اواخر عصر و اوایل غروب در گورستان ظهیر الدوله دربند بودم .

هوا کم کم تاریک می شد و من با اهل قبور نجوا می کردم.

ساکنانی چون ملک الشعرا بهار، رشید یاسمی ، ایرج میرزا، فروغ فرخزاد ، ظهیر الدوله ،حبیب سماعی ،قمرالملوک وزیری ،روح الله خالقی ، رهی معیری، حسین یاحقی ،تدین ،برومند ،سید حسن تقی زاده، مرتضی محجوبی ، اقطاب دراویش ، شاهزادگان قاجاری ، بلند پایگان آرتشی و ...

حال و هوای عجیبی بود .

مخصوصا وقتی تاریخ می خوانی و با تاریخ انس و الفتی داری.

هرچقدر بر تاریخ و جزییات و کلیاتش مسلط تر باشی ،آگاه تری و بیشتر حس می کنی.

گویی آنان زنده اند و داستان زندگی شان

در همان هنگام و بسرعت از روبروی دیدگانت می گذرد و در ذهنت تداعی می شود.

داستان زندگی شان را می دانی و بر احوالاتشان آگاهی و آنها و زمانه آنها را بهتر می فهمی.

گویی همه چیز ، در پس پرده ای مبهم و کدر جاری است و تو در در گذشته و حال معلق هستی.

چه حسی غریبی است از گذشته تا حال امتداد داشتن و کش آمدن.

دائما درگیر وسوسه سرک کشیدن به گذشته و مشتاق آمدن به حال هستی مثل زمانی که به زیر آب می روی.

برای جستجو و شهود به زیر آب می روی و به شوق نور و هوا به روی آب باز می گردی.

می ترسی نکند در زیر آب و گذشته، حبس بشوی و از حال و هوای بالا باز بمانی.

یک احساس نگرانی شیرین و شعف انگیز وجودت را لبریز می کند.

شیرینی کشف اعماق و شوق عرضه آن به دنیای بالا.

خفتگان ظهیر الدوله گویی زنده اند و تو با آنان سخن می گویی.

می پرسی و آنان پاسخ می دهند.

خلاصه آفتاب که غروب کرد، قبرستان زنده بود .

گویی به یک مهمانی مجلل شهر آشوبان دعوت شده ای.

شب هنگام نه سراغی از وحشت سرد گورستانی بود و نه خبری از سکوت وهم انگیز قبرستانی.

وه که چه میهمانی با شکوهی

در گورستان برپا بود.

گورستانی که نه تاریک بود و نه هول انگیز ...